Zigzaggend langs de vulkaan | Hiken op Santo Antão, Kaapverdië

In de vorige post over mijn tien mooiste reisfoto’s zei ik het al: ik moet eens gaan schrijven over Kaapverdië. Want jeetje, wat is dat een fantastisch land! Vulkanen, groene valleien, bountystranden en een gemengd Braziliaans-Afrikaans sfeertje. Plus: vanuit Europa vlieg je er zo naartoe!

Over de praktische punten van een trip naar Kaapverdië (lees: vluchten, kosten, hotels) zal ik later nog eens schrijven. Nu wil ik héél graag eerst de gaafste ervaring van mijn reis met jullie delen: een hike op het eiland Santo Antão. Ik heb gewandeld in Cappadocië, een trekking gemaakt in Nepal en een vulkaan beklommen bij zonsopkomst op Bali. Maar echt hoor, geen enkele hike kan tippen aan deze beauty! Of… nou ja… de Quilotoa-loop in Ecuador was ook echt fenomenaal. Die eindigt op een gedeeld eerste podium met Santo Antão.

Swingen in de aluguer

Het gaat om de hike door de Ribeira do Paúl, oftewel een groene vallei op de flank van een vulkaan. De hike start bij de krater van de vulkaan. Om hier te komen, kun je vanuit de haven in Porto Novo, waar de veerboot naar Santo Antão aankomt, een openbaar taxibusje nemen naar de Cova-krater. Deze busjes heten ‘aluguers’ of ‘hiaces’ en zijn dé vorm van publiek transport op het eiland. Gezellig tussen de locals, vrolijk muziekje aan, Portugees gebabbel om je heen; heeeeeerlijk, ik hou van lokaal openbaar vervoer!

Dwalen door de krater Cova do Paúl

Aangekomen bij het startpunt loop je de Cova do Paúl-krater in; kan niet missen, de ronde komvorm verraadt meteen waar je heen moet. Precies aan de andere kant van de krater loopt het pad de flank af, de vallei in. Eerst nog even de krater door dus, een prachtige lapjesdeken van akkers, gras, huisjes en bloemen. Op een gegeven moment zijn er pijlen op de rotsen geschilderd om je het paadje te wijzen waarmee je aan de andere kant de krater weer uit klimt. En wat er dan volgt is misschien wel een van de meest magische momenten van mijn reiscarrière. Langzaam klauter je omhoog, de krater uit, naar de rand. En als je die dan bereikt… Als een soort van halleluja-moment (ik zweer je dat ik engeltjes hoorde zingen) ontvouwt zich het panorama over de Ribeira do Paúl, oftewel de vallei. Jij staat op ruim 1100 meter hoogte en kunt mijlenver kijken, het hele eiland over, tot aan de zee bijna 10 kilometer verderop. En die knalgroene vallei aan je voeten. Echt hoor jongens, veel mooier worden de uitzichten niet! Zelfs de bewolkte dag deed geen afbreuk aan de geweldigheid van het moment.

Zigzaggen tot je niet meer kan

En dan begint de weg naar beneden. Over een smal stenen pad, dat zigzaggend de vulkaanhelling afgaat. Steil. Heel steil. De wandeling naar beneden duurt zo’n drie uur en een kleine waarschuwing is op z’n plek: het is killing voor je knieën. Wij hebben ons meerdere malen afgevraagd waarom we nergens hadden gelezen dat het zó zigzaggend en zóveel traptreden naar beneden zou zijn. Maar jeetje, die uitzichten onderweg! Ik heb wel 100 foto’s gemaakt, allemaal zo ongeveer hetzelfde (stijl zigzaggend pad, fenomenale uitzichten) en geen eentje doet recht aan hoe oogverblindend mooi het was. Tja.

Onderweg passeerden we bossen met suikerriet, bananenplanten, kleine huizen tegen de helling en hier en daar een grazende koe – op een vlak stukje van drie vierkante meter. We zijn bij een hutje gestopt voor een lokaal gestookt suikerrietlikeurtje, de zogenoemde ‘grogue’ met een alcoholpercentage van meer dan 40%. Pfoe, da’s een straffe borrel, haha!

Eindpunt bereikt: het schattigste guesthouse ever

En na zo’n vijfenhalf uur kwam ons einddoel in zicht: Casa das Ilhas, een fantastisch guesthouse waar ik ook al over schreef bij mijn vijf favoriete accommodaties. Een knalgeel gebouwtje tussen het diepe groen, met uitzichten over de vallei en homecooked maaltijden. Wow, dat maakte de wandeling helemaal af.

De volgende dag hebben we vanuit Casa das Ilhas nog een daghike in de buurt gemaakt, van Corda naar Coculi. Eerst afdalen door de vallei, dan beneden een aluguer aanhouden richting beginpunt en daarna drie uur hiken. Heerlijk. Maar deze wandeling haalde het niet bij die van de vorige dag hoor, al kan bijna niks dat halleluja-engeltjes-moment nog evenaren ben ik bang…

Ook naar de Ribeira do Paúl?

Een tip voor wie ook richting Casa das Ilhas op Santo Antão trekt: regel van tevoren met het guesthouse dat ze je opwachten bij de ferry, zodat zij je bagage mee kunnen nemen per auto. Zelf pak je vervolgens een aluguer om aan de hike te beginnen met alleen een dagrugzakje, en als je dan vervolgens aan het eind van de middag aankomt bij het guesthouse staat je backpack je daar al op te wachten. Ideaal!

Zo dat was ‘em, mijn (gedeelde) gaafste hike ooit. Wat vonden jullie ervan? Wat is jouw gaafste wandeling ooit? Ik ben benieuwd of ik er ooit een zal vinden die hier overheen gaat!