Persoonlijke update: dag 2018, hallo 2019 – en Jesús alweer 1 jaar in Nederland!

Jeetje, wat vliegt de tijd. 2018 is voorbij en we staan alweer aan het begin van 2019! Een half jaar geleden schreef ik mijn laatste persoonlijk update, over onze zomer, onze reizen, en natuurlijk het leuke nieuwtje van mijn zwangerschap. Nu het boek van 2018 is gesloten, neem ik graag nog even de tijd voor een terugblik. En natuurlijk een vooruitblik naar het komende jaar, want dat belooft een bijzonder jaar te worden! Lees je mee?

Onze reizen in 2018

Natuurlijk begonnen wij het jaar 2018 fantastisch: in februari & maart reisden we ruim drie weken door Thailand, Laos en Maleisië. Een échte bucketlist-reis en het eerste artikel over Bangkok staat ondertussen online! Hoog tijd om meer te schrijven en delen over deze fantastische reis; ik beloof dat er binnenkort meer mooie blogs aankomen.

In de update halverwege 2018 vertelde ik ook al over onze kampeertrips deze zomer in Nederland, onze week Krakau & Zakopane in Polen en onze leuke korte trip naar Lipsi in Griekenland. Van deze laatste reis kwam ook een blogpost en een video online; leuk om te lezen en horen dat Lipsi veel mensen geïnspireerd heeft om hier zelf ook een kijkje te gaan nemen komend jaar! Het was echt een heerlijk lang weekend en Griekenland staat hiermee zeker op de shortlist voor een volgende Europese vakantie. Er zijn nog zoveel eilanden en leuke plekjes te ontdekken!

Lees ook: Lipsi – Onbekend Grieks eiland, maar oh zo leuk!

Mallorca, Poros en de Algarve

Uiteindelijk had het jaar 2018 nog meer reizen in petto: een trip naar Mallorca met twee vriendinnen en naar Poros in Griekenland met mijn werk (ik ben echt een enorme bofkont), plus een reis samen met Jesús naar de Algarve in Portugal. De oplettende lezer kan zich misschien nog herinneren dat ik aankondigde dat we in het najaar samen naar Jordanië zouden gaan (over bucketlists gesproken!) maar helaas, helaas: deze reis moesten we afzeggen. Jesús kreeg zijn nieuwe Cubaanse paspoort niet op tijd rond en dus moesten we de hele trip annuleren. Wat onwijs jammer zeg, daar heb ik flink van gebaald.

Al snel besloten we dan wel nog een alternatieve reis samen te boeken, toch een soort van ‘babymoon’ immers: een weekje Portugal. Het was heerlijk om acht dagen te luieren, bij te slapen, te genieten van verse vis en pastéis de nata… maar stiekem ook een beetje jammer dat het toeristenseizoen in de Algarve half november wel écht afgelopen is. In Faro was er nog wel wat levendigheid op straat en in de restaurants, maar Lagos lag er behoorlijk verlaten bij. Gelukkig hadden we wel wat dagen zonneschijn en konden we genieten van wandelingen langs de fameuze klifstranden en een lekkere galão (koffie verkeerd) op het terras. En eerlijk is eerlijk: dit is toch zeker leuker dan thuis op de bank zitten in grijs en druilerig Nederland in november.

Jesús één jaar in Nederland!

Ondertussen zijn we ook qua relatie een hele mijlpaal verder. Precies een jaar geleden, net voor kerst 2017, kwam Jesús aan op Schiphol om ‘voor altijd’ in Nederland te komen wonen. Hij liet Cuba achter zich, zijn familie, zijn thuis, om in ons kikkerlandje te gaan wonen. ‘Land van wind en regen’, zoals Jesús Nederland liefkozend noemt, haha.

Waar ik halverwege 2018 al vertelde dat Jesús zich hier opperbest thuis voelt, is dat gevoel de tweede helft van het jaar gelukkig zo gebleven. Ik vond het even spannend wat zijn trip naar Cuba in oktober teweeg zou brengen: hij ging toen voor drie weken ‘terug’ naar zijn familie en hometown en ik was benieuwd of hij er meer heimwee door zou krijgen. Het bleek een beetje een golfbeweging in werking te zetten: de eerste dagen in Cuba was alles daar natuurlijk geweldig, maar na enkele dagen sloeg de verveling al gauw toe en begon hij de Nederlandse buzz van het dagelijkse leven, school en werk te missen. Plus: lege winkels in Cuba, plannen die je wel kunt maken maar die uiteindelijk toch niet uitgevoerd kunnen worden, de mensen die elke dag hetzelfde verhaal vertellen want er gebeurt nou eenmaal bijzonder weinig… Na een week was hij er wel weer klaar voor om terug naar Nederland te gaan, haha.

Cuba versus Nederland – wat is nou thuis?

Maar goed, natuurlijk was zijn familie blij dat hij er weer was en zat hij zijn drie weken in Cuba uit. Wat natuurlijk uiteindelijk tot gevolg had dat het weer héérlijk was om in Cuba te zijn, tussen zijn familieleden, de buurtgenoten, het heerlijke niks doen de hele dag en het lethargische tempo van het leven. Daar is hij mee opgegroeid en na drie weken was hij het Nederlandse rappe tempo ook alweer vergeten ;-) Terug in Nederland kwam er een flinke dosis geklaag los over de kou, de wind, het ‘moeten’ van van alles en de moordende agendaplanning die wij Hollanders erop na houden. Ach, ook dat duurde maar een weekje… en toen was alles weer back to normal en was Nederland weer helemaal prima. Zo grappig hoe dat werkt, een soort van achterwaartse-cultuurshock-en-weer-terug.

Feit blijft dat we het hier in Nederland samen opperbest naar ons zin hebben. Ons huis bevalt heerlijk, Jesús werkt tegenwoordig in de keuken van een restaurant in Leiden en heeft hier zijn draai gevonden, op zijn taalschool gaat alles goed en hij kan zich steeds beter redden. Zijn zelfstandigheid is voor hem belangrijk en ik probeer zoveel mogelijk te stimuleren dat hij niet afhankelijk van mij is, wat steeds beter lukt. Sterker nog: nu mijn buikomvang met de week toeneemt en mijn bewegingsvrijheid wat wordt ingeperkt, word ik juist steeds afhankelijker van Jesús. Koken, de was ophangen, opruimen… Het zijn geen taken die een man in Cuba doorgaans op zich neemt, maar Jesús doet het zonder mokken (meestal dan) en hij vindt zichzelf hartstikke geëmancipeerd dat hij dat toch allemaal maar mooi doet, haha.

Wat heeft 2019 voor ons in petto?

En nu is het alweer 2019! Natuurlijk wordt dit het jaar waarin we onze baby mogen verwelkomen. Hoe bijzonder is dat? Ik kan me er nog weinig bij voorstellen en tegelijkertijd wordt het elke week een beetje echter nu ik de dertig weken ben gepasseerd. Zo voelt het in elk geval. Ik kan nog steeds mijn eigen veters strikken en benen scheren, maar iets van de grond oprapen kost wel wat meer tijd en omdraaien in bed zal ik het maar niet over hebben. Eind februari ben ik uitgerekend en tot die tijd staan er geen reisjes meer gepland. Na die tijd trouwens ook niet, tenminste: nog niet concreet. En dat voelt zo gek! Ik leef altijd van reis naar reis, van citytrip naar volgende verre bestemming, en het feit dat het nu nog zo open ligt geeft me nogal een onrustig gevoel.

Natuurlijk, een baby krijgen is niet niks en ik kan nu nog niet goed inschatten hoe ik/we straks denk(en) over een reis met kind. Ik merk dat mijn hoofd heel druk is met het plannen van allerlei gave trips, variërend van met zijn drietjes naar Aruba of Kaapverdië eind dit jaar, tot samen met Jesús toch nog ‘even’ een korte reis met zijn tweetjes naar Benin of Iran. Gaat nergens over natuurlijk, want de baby dan? Maar ik kan het idee van die avontuurlijke reizen toch nog niet loslaten, haha. Gelukkig weet ik van veel collega’s en medebloggers dat reizen en kinderen prima samen kan gaan, maar misschien moet ik met al die plannen wel nog héél even wachten om te kijken hoe het gaat en hoe ik me straks voel als kersverse nieuwe moeder (wat klinkt dat gek als ik dat zo schrijf!).

De eerste verre reis van dit jaar

Eén ding is trouwens al wel zeker: de eerste verre reis van de baby gaat naar Cuba, yes! Natuurlijk willen we heel graag dat de ouders van Jesús de baby straks kunnen bewonderen. En omdat reizen naar Nederland voor zijn ouders niet heel vanzelfsprekend is, gaan wij naar hen toe. Het plan is om in mei te gaan, aan het einde van mijn zwangerschapsverlof, als de baby zo’n drie maanden is. We wachten nog even met tickets boeken totdat de baby er daadwerkelijk is (je weet het immers maar nooit, met baby’s die over tijd zijn of bijvoorbeeld keizersnedes enzo), maar dan: boeken maar! Hartstikke spannend maar ook superleuk natuurlijk, ik kan me nu al enorm verheugen op deze bijzondere reis. Plus: een bezoek aan Cuba is natuurlijk altijd feest, sowieso.

Werken en vrije tijd

Zoals de meesten van jullie wellicht weten, werk ik 36 uur per week bij Riksja Travel, een geweldig leuke reisorganisatie in Leiden. Ondertussen werk ik er al weer 11 (!) jaar, met een kleine tussenpose van anderhalf jaar toen ik als ‘digital nomad’ de wereld over trok – maar als grootste opdrachtgever nog steeds veel werk voor Riksja heb gedaan. Veel reisbloggers dromen van een leven als ‘digital nomad’, altijd op reis zijn en onderweg werken en geld verdienen. Ik vond het geweldig om te doen, maar heb gemerkt dat het me heel onrustig maakte dat ik elke maand niet zeker wist of er genoeg inkomen zou binnen komen, of ik genoeg nieuwe opdrachten zou kunnen vinden… En daarnaast was ik ook niet gedisciplineerd genoeg om er een volle werkweek op na te houden als ik in mijn achtertuin ook vulkanen kon beklimmen of wildlife kon gaan spotten. Nog steeds ben ik groot van van reisbloggers die het wél voor elkaar krijgen, zoals bijvoorbeeld Daisy van All Day Every Daisy. Leuk om haar persoonlijke verhaal als digital nomad te lezen!

Ik heb gemerkt dat ik het gelukkigst ben als ik me doordeweeks kan storten op mijn fijne baan als projectmanager in de reisbranche, iets wat ik met heel veel plezier doe, en daarnaast in mijn overige tijd mijn blog run. Als hobby, als passie, en ik denk dat ik het nóg leuker vind om te doen juist omdát ik er nog een andere baan naast heb. Als de baby er is zal ik iets minder gaan werken (32 uur per week), maar zeker de balans aanhouden tussen mijn vaste baan en mijn eigen bedrijfje ernaast met mijn blog.

Dus… mijn blog in 2019?

Ik hoop in het aankomende jaar lekker door te gaan met bloggen, zoals ik hiervoor ook deed. Okee, eerlijk gezegd: ik hoop wat vaker te bloggen. Want ik schrijf nu zo’n twee keer per maand en die frequentie moet toch wat omhoog kunnen. Hoewel… iets of iemand vertelde me dat het hebben van een baby en zwangerschapsverlof toch niet hetzelfde is als vrij hebben of vakantie ;-) Dus ik ben benieuwd wat ervan terecht komt. We zullen blijven reizen, ook met baby, en ik heb nog wel tien reizen waar ik blogs over kan schrijven die ik nog niet gedeeld heb (bijvoorbeeld over San Agustín en Medellín in Colombia, onze trip naar Krakau en Zakopane, Stonetown op Zanzibar, de Amazone en Rio de Janeiro in Brazilië… plus onze Zuidoost-Azië trip natuurlijk!). Dus dit blijft lekker een reisblog en af en toe zal er nog eens een persoonlijk verhaal volgen over Jesús én over de baby, als de nieuwe aanwinst er eenmaal is.

---

Hopelijk blijven jullie ons ook in het nieuwe jaar volgen, dank voor jullie steun en leuke reacties altijd!