Persoonlijke update: vier maanden alweer!

Hola todos! Er is weer een maand voorbij, dus tijd voor een update op het persoonlijke vlak. Onze reizen zijn gaaf en daar schrijven we artikelen over met mooie foto’s en filmpjes erbij. Maar hoe gaat het eigenlijk met ons? Vinden we elkaar nog steeds lief? Lukt het een beetje, dat hele wonen-werken-reizen-idee? En hoe ziet de toekomst eruit? Lees meerrrrrrr….

WERKEN

De afgelopen weken waren behoorlijk druk. Vanuit mijn oude werkgever in Nederland kreeg ik er twee extra projecten bij (superfijn natuurlijk!) en samen met de artikelen die ik elke week schrijf én de twee websites die ik aan het updaten/opzetten ben, was er elke week een boel werk te verzetten. Het scheelt dat ik mijn werk echt heel leuk vind, maar in de nabije toekomst hoop ik ietsje minder werk op te pakken zodat ik wat meer tijd kan steken in mijn eigen blog. De frequentie waarmee ik nu artikelen post is erg laag, ik zou liever 2x of 3x per week iets posten. En niet alleen over Ecuador & Bolivia, maar ook over alle andere gave reizen waar ik nog steeds honderden tips en foto’s van heb! Goed, focuspunten voor de komende maand, zou ik zeggen.

Wat betreft Jesús’ werk, na het restaurantavontuur in Copacabana is het nog niet gelukt een nieuw baantje te strikken. Voornamelijk omdat we niet lang genoeg op een plek blijven, maar ook omdat de plekken die we aandoen te klein zijn, niet toeristisch genoeg of te arm zijn. Tja, dan werkt het dus niet… Hopelijk is dat de komende maand anders; we zullen in ieder geval ons best doen om plekken te vinden waar de ‘juiste mix van ingrediënten’ aanwezig is, zodat hij ook wat geld kan verdienen. We komen rond nu, maar als Jesús wat zou verdienen en ik daardoor wat minder zou kunnen werken, zou het top zijn.

REIZEN

Reizen hebben we de afgelopen maand weer iets meer gedaan dan de maand ervoor. Toen zaten we alleen maar in La Paz en aan het Titicacameer. De afgelopen maand zijn we naar Oruro gereisd, waar we op de trein zijn gestapt naar Uyuni. De treinreis duurde zo’n 8 uur en ging door prachtige landschappen, enorme leegtes met imposante bergtoppen aan de horizon en kuddes lama’s tussen schamele bruine hutjes. Vanuit Uyuni maakten we een driedaagse tour over de zoutvlakte en langs lagunes, woestijnen en bergen in de omgeving. Wow, wow en wow, wat was dat mooi! Check vooral ook het artikel over deze tour voor adembenemende foto’s van de overweldigende natuur in het zuidwesten van Bolivia.

Stakingen en wegblokkades…

Na Uyuni wilden we eigenlijk naar Potosí reizen, een stad die bekend staat om zijn zilver- en mineraalmijnen. Je kunt de mijnen hier bezoeken en het schijnt nogal een heftige ervaring te zijn, om te zien hoe de mijnwerkers deze zware arbeid onder de grond uitvoeren. Helaas voor ons bleek bij aankomst in Potosí, na een bustocht van vier uur, dat de stad in een soort van staking was beland en alle winkels, restaurants en benzinestations dicht waren. Er liepen groepen mensen met vlaggen en stokken over straat, leuzen schreeuwend en slaand op deuren en rolluiken van winkels… Vrij spooky. De bus kon het centrum van Potosí ook niet in, en al lopend probeerden we het centrale plein te bereiken. We hadden al snel door dat dit niet een goed idee was en toen we onderweg andere toeristen tegenkwamen die zeiden dat er enkele jaren geleden op deze manier 300 toeristen klem hadden gezeten in Potosí voor 20 dagen, wisten wij genoeg: tijd om om te keren. Aangezien er nauwelijks bussen gingen, zat er maar één ding op: terug in de bus naar Uyuni, weer vier uur reizen. Tja… Uiteindelijk bleek het een goede beslissing, want 18 dagen later verkeert de stad nog steeds in staking en deze keer zitten er zo’n 70 toeristen vast. Oef!

Tijd om af te dalen!

Goed, geen Potosí dus. We keerden terug naar La Paz, waar ik voor de tweede keer geveld werd door een vreemd virus. Griep, iets verkeerds gegeten, buikgriep misschien, of toch weer hoogteziekte? Geen idee, maar ik lag twee dagen ziek, zwak en misselijk in bed. Natuurlijk precies tijdens een werkdeadline – en dan kun je als eigen baas moeilijk jezelf een dagje vrij geven, want het werk gaat door en niemand anders kan het van je overnemen. Tja, dat is de keerzijde van het freelancen. Toen ik weer een beetje fatsoenlijk op m’n benen kon staan hebben we direct onze tassen gepakt en zijn we afgedaald naar Coroico, een schattig dorp zo’n drie uur buiten La Paz. En inderdaad: ‘afgedaald’ dus! Naar 2000 meter ongeveer, hoera! Na zo’n vijf weken op 4 km hoogte zagen we eindelijk weer eens groene natuur, waren de temperaturen aangenamer en konden de thermo-onderbroek en legging weer de backpack in :-)

 Argentijnse muzikanten en Chinese vreetfeesten

Next stop: Cochabamba, halverwege het land tussen La Paz en Santa Cruz in. Een stad waar we niet echt een voorstelling van hadden, maar waar we het verrassend leuk vonden. Een centraal plein en een boulevard met palmbomen, een hippe koffiebar waar ik al ijskoffie nippend kon werken en een fijn hotel met eigen badkamer en warme douche. In ons hotel zat ook een Argentijnse band, waar Jesús drie dagen lang de stad mee onveilig heeft gemaakt (het nam bijna de proporties aan van een echte ‘bromance’, haha) en een kudde Chinezen die elke ochtend de hele ontbijtzaal omtoverde tot vuilnisbelt… Never a dull moment.

Sí sí Santa Cruz!

En op dit moment zijn we in Santa Cruz, in het oosten. Eindelijk warmte! Eindelijk slippers! En wéér fijne koffiebars om te werken! We zouden hier in Santa Cruz mijn vriendin Anne oppikken, die twee weken met ons door Bolivia zou reizen. Helaas liepen haar reisplannen op het laatste moment even anders, waardoor de trip naar Bolivia niet doorging. Jammer! Dus, voor wie wil: de titel ‘eerste vriend of familielid die ons onderweg komt opzoeken’ is nog vrij ;-) We zullen de komende twee weken ongeveer de route aanhouden die we samen met Anne zouden doen, alleen wat langzamer – en zonder de driedaagse wandeling die we in de planning hadden, iets waar Jesús niet erg rouwig om is, haha. De plannen liggen behoorlijk open voor de komende maand, hopelijk vinden we een plek waar Jesús wat kan werken en dan blijven we daar even plakken. Jullie horen het in de volgende update, of dat gelukt is!

WONEN

Nu we vier maanden on-the-road zijn, kunnen we langzaamaan een beetje beschouwen en evalueren hoe het nu gaat, dat wonen & werken & reizen tegelijkertijd. Een van de dingen die we merken, is dat te snel verplaatsen niet goed werkt. Niet voor mijn stresslevels en ook niet voor Jesús’ zoektocht naar werk. Wat ik ook merk, is dat ik iets ‘huiselijks’ begin te missen; toen ik met mijn ouders aan het skypen was en op de achtergrond hun keuken zag, kreeg ik ineens enorm de behoefte om te gaan koken. En toen een vriendin vertelde dat ze heerlijk buiten in de tuin zat te skypen, kreeg ik ineens visioenen van een pastasalade maken en lekker buiten met een wijntje erbij opeten. Gek, het zijn dingen waarvan ik niet had gedacht dat ik ze zou missen, de ‘gewone’ dingen van mijn alledaagse leventje in Nederland. Maar het is toch zo. Dus we zijn onze plannen voor de toekomst eens even aan het bekijken, om te bedenken hoe we het concept ‘wonen’ beter kunnen inpassen. Deze afgelopen zes maanden gingen erg om ‘reizen’, want dat was mijn idee, mijn droom, om al reizend te werken. Maar ik merk nu dat het concept ‘wonen’ daardoor een beetje in het gedrang komt en ik geloof toch wel dat ik dat concept meer nodig heb dan ik dacht, om happy te zijn. Wijze lessen hoor, deze zes maanden!

LIEF ZIJN SAMEN

Samen gaat het hartstikke goed en we zijn nog steeds elke dag gelukkig dat we samen zijn, dit avontuur beleven en zoveel nieuws en leuks meemaken. Ondanks dat het on-the-road werken voor Jesús niet zo goed van de grond komt als we hadden gehoopt, twijfelen we er gelukkig niet aan dat we toch echt nog steeds samen willen proberen een toekomst op te bouwen. Ingewikkeld, ik hoor het sommigen van jullie denken… Maar ik denk nou eenmaal liever in oplossingen dan in problemen, en ik zie nog steeds twintig verschillende manieren die we nog niet hebben geprobeerd en die ook tot de mogelijkheden behoren. Voorlopig geef ik het nog niet op! Sterker nog, als ik denk aan de plannen voor de toekomst word ik helemaal enthousiast, omdat er zoveel leuke kansen en mogelijkheden zijn om uit te proberen.

Toekomstmuziek

Op dit moment zijn we bezig de komende maanden vorm te geven, als onze reis van een half jaar naar Ecuador & Bolivia er op zit. Half september vliegt Jesús terug naar Cuba en ik naar Nederland, om tijd bij onze familie en vrienden door te brengen. Hopelijk lukt het me ook om wat werk te vinden gedurende die tijd, want ik zal niet als vaste werknemer terugkeren bij Riksja; daarvoor ben ik nog lang niet klaar met onderzoeken wat ik als freelancer allemaal nog kan bereiken. De vrijheid roept en de wereld ook, dus dit avontuur is nog niet over! :-) Na ongeveer twee maanden in Nederland is het de bedoeling dat Jesús en ik elkaar weer treffen, deze keer in een ander deel van de wereld. We proberen onze reizen zo te plannen, dat zijn Cubaanse paspoort niet een onnemelijke hobbel is, oftewel we kiezen landen waar hij als Cubaan visumvrij naartoe kan. Dat scheelt echt een heleboel gedoe en tijd, want anders moet hij langer in Cuba blijven om allerlei visa te regelen, met ook nog eens de grote kans dat de visa worden afgewezen. Zo is het voor ons nog steeds niet echt een optie om een Schengenvisum aan te vragen waarmee hij naar Nederland kan; de kans dat deze wordt afgewezen is erg groot en hij moet er maanden voor in Cuba blijven om te ‘wachten’ op het antwoord van de Nederlandse ambassade. Nee dank u, dan reizen we liever naar een volgend land waar we ook blij kunnen zijn en geen tijd verdoen.

The next step…

Welk land dat dan is? Ja, dat is een goede vraag. Er zijn meerdere opties eigenlijk. Check deze Wikipedia-website en je ziet dat er zo’n 60 landen zijn waar Cubanen vrij heen kunnen. En leuke landen, ook nog eens! :-) Het idee is om half november richting de Balkan te trekken, waar we naar Servië, Montenegro en Macedonië kunnen. Drie landen waar ik nog nooit ben geweest en waar Jesús denk ik een goed beeld van Europa kan krijgen. En ook nog eens landen die niet al te duur zijn, altijd fijn, haha. En na een stop van enkele weken/maanden in de Balkan zouden we graag doorreizen naar Azië. Gewoon, omdat Azië geweldig is: het eten is er lekker, het prijsniveau is er voordelig, de internetsnelheid is 10x beter dan in Ecuador & Bolivia en het klimaat is er fijn. Plannen, plannen…

Mi casa es tu casa – met huisdier

Om weer even terug te komen op het stukje ‘wonen’, we zijn op dit moment bezig om via de website Trustedhousesitters een house-sit te regelen in Montenegro en Sri Lanka. Oftewel, om op het huis en de huisdieren van expats te passen, die zelf voor enkele weken of maanden terug gaan naar hun thuisland of op vakantie gaan. Dat betekent dus: wonen in een écht huis, met keuken, slaapkamer, woonkamer, goede internetverbinding én huisdier. Hoe leuk! Dat klinkt echt helemaal fantastisch en past precies in het plaatje van ‘langer op een plek blijven’ en even echt ergens wonen. Hopelijk weten we over een maand meer, of het ons gelukt is een huisje te scoren!

Zo, dat was ’em wel weer even, de update voor nu. Ik ben heel benieuwd wat voor plannen we jullie over een maand kunnen meedelen, maar de boodschap is wel duidelijk denk ik: met ons gaat het hartstikke goed en we kijken uit naar wat de toekomst gaat brengen!