Persoonlijke update – Jesús alweer vijf maanden in Nederland!

Het is de hoogste tijd voor een persoonlijke update! Want na alle visum- en verblijfsvergunningsperikelen van vorig jaar, is Jesús in december 2017 eindelijk naar Nederland verhuisd. En dat betekent dat hij ondertussen dus al bijna vijf maanden hier is! Hoe gaat het, met hem, met ons, met het inburgeren? En natuurlijk: hoe voelt het nu om in Nederland te wonen en Cuba achter te hebben gelaten? Je leest het allemaal in dit blog!

Wat eraan vooraf ging

Even een korte update voor de nieuwe lezers van dit blog: mijn vriend Jesús komt uit de plaats Viñales in Cuba. Hier hebben we elkaar ruim vier jaar geleden tijdens een vakantie leren kennen en ondertussen hebben we al een lange en interessante weg samen bewandeld in onze relatie. In het eerste jaar heb ik veel op en neer gereisd naar Cuba en in 2015 besloten we vervolgens samen een half jaar in Zuid-Amerika te gaan wonen en werken. Daar kwamen vervolgens vier maanden in Servië bij, zodat we ondertussen al in verschillende landen samen gewoond hebben om elkaar wat beter te leren kennen. Gelukkig vonden we elkaar na al die omzwervingen nog steeds de leukste & liefste, en dus besloten we ons in 2016 te gaan richten op samen vestigen in Nederland. Na twee bezoeken van drie maanden aan Nederland, meerdere taaltoetsen, trajecten met advocaten en vooral lange adem, kwam in november 2017 het verlossende woord: Jesús kreeg groen licht voor een Nederlandse verblijfsvergunning!

Geland in Nederland

En dus landde Jesús net voor de kerstdagen in 2017 weer op Nederlandse bodem. Hartje winter, tijdens de korte en koude dagen, met een enkele reis en de wetenschap dat hij Cuba achter zich had gelaten. Ik had verwacht dat het moeilijk zou zijn voor hem, ook gezien zijn toch wel heftige gevoelens over emigreren tijdens zijn laatste drie maanden in Nederland. Maar niks bleek minder waar: vanaf het begin voelde Jesús zich direct heel goed in Nederland. Het leek wel alsof het emigreren hem een soort rust gaf: het was nu duidelijk dat hij zijn toekomst in Nederland zou opbouwen, en niet in Cuba. En dus kon hij beginnen om vriendschappen te sluiten, zich de stad eigen te maken, investeren en zijn leven in Nederland. Tijdens de twee eerdere bezoeken aan Nederland had hij altijd in zijn achterhoofd dat het maar tijdelijk was, dat alle inspanningen voor niks zouden zijn want hij ging immers weer terug naar Cuba, en dat zorgde voor weinig motivatie. En dat snap ik goed. Hij stond toen met het ene been in Nederland en het andere in Cuba, terwijl hij nu met beide benen duidelijk in Nederland staat. En dat maakt echt het verschil van de wereld in hoe hij zich hier nu voelt!

Hoe gaat het ondertussen in Cuba?

Jesús zijn ouders en broer wonen nog in Cuba. Hij heeft een keer per week contact met ze en alles gaat prima in Viñales. Via zijn website VisitaVinales.com komen er nog steeds elke dag reserveringen binnen en dat helpt zijn familie enorm, het zorgt ervoor dat ze inkomen hebben en daar profiteert iedereen van. Als Jesús voorheen belde met zijn ouders, werd hij daar onrustig en een beetje verdrietig van. Het gevoel dat het leven in Cuba doorgaat en hij daar geen onderdeel van is, en de wetenschap dat hij er snel ook weer bij is. Maar als hij nu naar huis belt, is dat heel anders. Hij weet dat zijn ouders in orde zijn, dat er voldoende geld is om rond te komen, en tegelijkertijd weet hij ook dat hij in Nederland woont en dat dat okee is. Het geeft rust. Hij staat niet meer met één been in Cuba en één been in Nederland, maar met twee benen hier en kan daardoor ook beter genieten van de telefoontjes met zijn ouders. Zo fijn! En niet iets wat we hadden verwacht eigenlijk. Dan blijkt toch maar weer dat je niet alle gevoelens van tevoren kunt voorspellen.

Nederlandse taallessen

Waar houdt Jesús zich nu dan zoal mee bezig? Nou, een van de belangrijkste dingen is zijn Nederlands taalles. Drie keer per week gaat hij naar een taalschool in Den Haag, waar hij les krijgt samen met andere inburgeraars. Het merendeel bestaat uit vluchtelingen uit o.a. Syrië en Eritrea, maar ook hier en daar wat Chinezen, Afrikanen en zelfs Latino’s. Hij is in januari direct met de taallessen gestart en nu dus ruim vier maanden bezig. En het gaat hartstikke goed! Jesús heeft nooit eerder een taal geleerd (hij kan geen Engels) en het kost hem wel echt wat moeite, maar ondertussen kletst hij er aardig op los. De zinnen zijn nog niet grammaticaal correct, werkwoorden worden soms niet vervoegd en de woordenschat is nog niet heel groot, maar hij heeft er wel echt lol in. En dat is voor hem een openbaring! In Cuba hield hij niet van school, na de middelbare school is hij gestopt, en het vooruitzicht van een slecht betalende staatsbaan voor de rest van je leven motiveerde hem totaal niet om meer onderwijs te volgen. Daarbij was de lesmethode in Cuba niet creatief, veel herhalen en uit je hoofd leren, van een docent die zelf voor 20 dollar staatssalaris per maand ook niet hard z’n best gaat doen… tja. Maar hier vindt Jesús school hartstikke leuk, met uitdagingen, positieve stimulans van de docent en hij ziet zijn niveau vooruit gaan. De mooiste beloning? Dat hij zich in winkels, op de voetbalclub of gewoon op straat kan redden in gesprekjes in het Nederlands. Wow, goed hè?

Vrienden maken

Verder is Jesús natuurlijk ook bezig om een sociaal leven op te bouwen. Met eigen vrienden, en niet alleen de vriendinnen en collega’s die ik al jaren ken. Maar eh… hoe doe je dat als je volwassen bent? Want Nederlanders zijn na hun 25e niet meer geneigd zo snel nieuwe vrienden te maken las ik ergens. Wel, ondertussen heeft Jesús al een groepje vrienden bij elkaar hoor! Hij is van zichzelf heel sociaal, heeft geen moeite met contact maken en daardoor had hij al snel wat nieuwe contacten hier en daar. Een Braziliaanse vriend leerde hij kennen toen we in een restaurant uit eten waren, een Arubaanse vriend was de chauffeur die we via Marktplaats hadden opgesnord om een aangekocht meubel te vervoeren, een Cubaanse vriend diende zich via-via aan… En die hebben zelf natuurlijk ook allemaal weer vrienden. Verder gaat hij elke zaterdag met een groep expats voetballen, waar hij via de app Meetup bij is gekomen. En elke woensdagavond gaat hij naar een bar waar salsa-avond wordt gehouden, een plek waar je natuurlijk ook al gauw gelijkgestemden treft. Ik ben blij voor hem dat hij ondertussen zijn eigen clubje om zich heen heeft opgebouwd! Het zijn vooral latino’s, maar dat begrijp ik wel. Het is fijn als mensen je taal spreken, je cultuur kennen, het zorgt ervoor dat hij makkelijker zichzelf kan zijn en zich meer thuis voelt. Toch mengt hij ook leuk met Nederlanders, sommige van zijn latinovrienden hebben Nederlanderse matties en vorige week bijvoorbeeld is hij met mijn Nederlandse collega’s gaan voetballen. Dat komt helemaal goed, met die vriendschappen.

Gekke Nederlandse regels

Ook is Jesús bezig om zich de Nederlandse regels wat meer eigen te maken. Want in onze samenleving zijn echt een héleboel dingen gereguleerd, meer dan ik me realiseerde. Zo mag je je fiets in de stad niet zomaar overal parkeren, maar moet deze binnen de witte lijnen in een vak staan. En mag je niet je muziek thuis heel hard aanzetten met de ramen open. Ook is het vreemd om in een restaurant je jas aan te houden als je het wat koud hebt, beter neem je dan een warme trui mee. Om over de verkeersregels nog maar te zwijgen. Tegelijkertijd mogen er hier ook dingen die in Cuba niet mogen: zo kun je hier zonder shirt over straat lopen zonder een boete te krijgen, of kan je in een park zonder angst barbecuen terwijl de wijkagenten voorbij lopen. Het is toch een wondere wereld hè. Ondertussen kent Jesús de regels in Nederland steeds beter en beweegt hij hier zich heel vrij, zonder steeds te denken dat hij iets fout doet. En dat heeft hem dan weer een enorm goed gevoel van onafhankelijkheid, dat hij prima zichzelf kan redden!

Vakantie & verhuizing: een nieuwe fase

Zoals ik in mijn vorige persoonlijke update schreef, zijn we in februari/maart naar Zuidoost-Azië op vakantie geweest en kwam direct daar achteraan een verhuizing naar ons nieuwe appartement. De planning hiervan leverde vooral mij wat stress op, maar uiteindelijk pakte alles goed uit. En het zorgde ook voor een mooie overgang naar een nieuwe fase, waarbij we samen in ons geweldige nieuwe huis wonen en ons kunnen richten op een toekomst samen. Zo fijn! Na onze ‘grote reis’ van eerder dit jaar zullen we het komend jaar iets rustiger aan doen qua reizen, denk ik. In de zomer staat er een weekje Polen op de planning, en we zullen er ook met onze tent op uittrekken in de buurt. Sterker nog, de eerste twee kampeertrips van dit jaar naar Nationaal Park de Hoge Veluwe en de Achterhoek hebben we al achter de rug! Misschien voegen we daar dit jaar nog een waddeneiland of het Limburgse heuvelland aan toe. Wellicht gaat Jesús later dit jaar ook nog voor twee of drie weken naar Cuba om zijn familie te zien, maar voor nu is dat geen enorme behoefte en dus wachten we tot het najaar met beslissen.

En de toekomst?

Jesús moet officieel inburgeren, wat betekent dat hij binnen een tijdsbestek van drie jaar nog zes examens moet halen: qua Nederlandse taal moet hij examens doen voor lezen, spreken, luisteren en schrijven. En daarnaast nog examens voor Kennis van de Nederlandse Samenleving en Oriëntatie op de Nederlandse Arbeidsmarkt. Dat is, als er geen nieuwe inburgeringseisen bij komen tenminste. Je weet het maar nooit, elk jaar veranderen de regels hiervoor een beetje. Verder zal Jesús de komende weken op zoek gaan naar een baantje, nu de taallessen goed gaan en hij zich hier lekker voelt. Dat is natuurlijk weer een volgende uitdaging. Maar we hebben er zin in, en zullen zeker af en toe een update blijven schrijven over het met ons gaat!