Persoonlijke update: hallo 2016, hallo verrassing!

Jeetje jongens, 2016 alweer. Ik ben vast niet de enige die af en toe verbaasd opkijkt dat het magische jaar 2000, waarin ik ging studeren en op kamers wonen, alweer ZESTIEN jaar geleden is. Mijn hemel! Maar 2016 belooft een mooi jaar te worden, dat voel ik gewoon. En de voortekenen zijn er ook al. Benieuwd naar onze plannen voor dit jaar? Here we go!

In mijn overzicht van 2015 liet ik al kort doorschemeren dat Jesús & ik voorzichtig plannen aan het maken zijn voor dit jaar. Ik wilde er toen nog niks over loslaten, en eigenlijk is er nog steeds niet veel te melden. Niet concreet. Maar wel gevoelsmatig… Want we hebben nogal een grote beslissing genomen!

Zoals jullie vast weten, zijn wij op dit moment in Belgrado. En mensen die ons al langer volgen, weten ook dat dit de eerste fase is van een grotere reis die wij aan het maken zijn. Eerst drie maanden in de Balkan en daarna richting Zuidoost-Azië; als eerste naar Sri Lanka, daarna naar Maleisië en vervolgens zien we wel waar het ons brengt. Met Jesús’ Cubaanse paspoort zijn er verrassend veel landen in Azië waar hij visumvrij naartoe kan en het idee was om daar onze reis omheen te bouwen.

Was, ja. Want het plan is dus gewijzigd… We zijn nu ruim anderhalve maand in Belgrado en we vinden het hier fijn. Heel fijn. Niet eens persé Belgrado zelf, of Servië, of de Balkan (sorry Balkanlovers, ik weet dat velen van jullie hoopten dat ik toch alsnog verliefd zou worden op de regio, maar dat is vooralsnog niet gebeurd). Maar we vinden het wel heel fijn om samen in een appartementje te wonen, een plekje dat van ons is en voelt als thuis. We vinden het ook heel fijn om in Europa te zijn, waar het welvaartsniveau goed is en het leven relatief soepel verloopt. We vinden het zelfs zo fijn, dat er na enkele weken een nieuw plan ontstond.

Wat nou als…. we naar Nederland zouden gaan?

(!!!)

Het is een behoefte die ik niet eerder heb gevoeld. Jesús en ik kennen elkaar zo’n twee jaar en gedurende die tijd hebben we het er nooit serieus over gehad om in Nederland te gaan wonen. Mijn droom was wonen & werken & reizen in het buitenland en zijn Cubaanse paspoort en ingewikkelde bureaucratie voor allerlei visa maakten de optelsom heel gemakkelijk: we zouden samen op pad gaan en zo al werkend rondreizen. Dat hebben we eerst twee maanden gedaan in Cuba – als een soort test, ook voor ons samen – en daarna een half jaar lang in Ecuador & Bolivia. En nu dus in Servië als begin van een nieuw avontuur.

Dat freelance werken op afstand bevalt mij ontzettend goed, maar voor Jesús is het wat lastiger. Hij kan niet zo makkelijk de stap maken naar online werken als ik. Hij heeft nu zijn website VisitaViñales.com opgezet en runt natuurlijk zijn eigen blog El Viajero Cubano, maar daar kan hij voorlopig nog geen goed salaris mee verdienen. Daarbij mogen wij allebei lokaal niet werken omdat wij een toeristenvisum hebben en onze vingers niet willen branden aan zwart werken. Natuurlijk is vrijwilligerswerk altijd een optie en ik verdien in mijn eentje heel aardig voor ons samen, maar echt duurzaam is het niet.

En toen begon het te kriebelen. Als we nou…. ooit… naar Nederland zouden willen? Misschien niet eens nu, maar in de toekomst? Dan zouden we een flinke papierhandel door moeten, zoveel is duidelijk. Het is zeker niet onmogelijk, er zijn genoeg mensen die ons voor zijn gegaan. Maar het kost wel veel tijd, ook een boel moeite en misschien zelfs wel wat frustratie hier en daar. En hoe langer we wachten met ooit een keer die eerste stap zetten, hoe later het ooit zal zijn voordat eventuele officiële papieren voor Jesús geregeld zijn. Poeh.

Vooralsnog zijn we niet eens direct van plan om voor altijd in Nederland te gaan wonen. Maar ik zou wel heel graag Jesús mijn landje willen laten zien! Hij heeft mijn ouders natuurlijk al ontmoet in november en wel eens gezwaaid naar mijn broer en schoonzus rondom de kerstboom op Skype. Maar nu we in Belgrado zijn, in Europa, en Nederland ineens zo dichtbij lijkt… Heb ik voor het eerst in twee jaar de behoefte om hem te laten zien waar ik vandaan kom. Ik zit hier tussen de hagelslag en appelstroop, heel lief opgestuurd vanuit Nederland, en vlieg komende week zelfs even terug naar Nederland voor een kort werkbezoek. Jesús blijft achter in Belgrado, want voor hem is het niet zo gemakkelijk om mee te gaan. Dat verrekte Schengenvisum… Bleeh.

Dus: de kogel is door de kerk. Onze Aziëplannen zijn van de baan, en onze volgende inspanningen zijn er op gericht om een Schengenvisum voor Jesús te regelen. Oftewel: een toeristenvisum waarmee hij drie maanden lang Nederland en andere landen in de Schengenzone mag bezoeken (zo’n beetje de hele EU, simpel gezegd). Eerst leek het erop dat hij daarvoor helemaal terug naar Cuba zou moeten, maar het ziet er nu naar uit dat we het toch hier in Belgrado kunnen gaan aanvragen. Dat zou wel heel fijn zijn, want een vlucht op en neer naar Cuba alleen maar om een stempel aan te vragen gaat wel erg ver!

We hebben dit jaar 2016 maar vast liefkozend omgedoopt tot het jaar van de bureaucratie. We hebben hier in Servië papieren nodig om langer te mogen blijven en überhaupt een Schengenvisum aan te kunnen vragen bij de Nederlandse ambassade. We hebben papieren vanuit Nederland nodig van mensen die garant willen staan voor de visumaanvraag, want als zojuist gestarte zzp’er mag ik dat zelf niet doen. En dan is het fingers crossed… We houden jullie op de hoogte! Het zal nog even duren voor de eerste stap wordt gezet, maar we kunnen het nieuws nu niet langer voor ons houden.

Wie weet, zo rond april… misschien mei… huppelen we samen rond in Nederland! (Hopelijk voor eind mei, want dan hebben we een bruiloft om bij te wonen…!) Het lijkt me zoooooo leuk om Jesús Nederland te laten zien, mijn familie, vrienden, mijn oude woonplaats Den Haag, de zwart-witte koeien in de wei, de grachten, de Veluwe, een Nederlandse maaltijd te koken… En misschien zelfs wel een leuke side-trip naar Parijs of Berlijn te maken!

Maar goed, misschien duurt het allemaal veel langer dan verwacht. Missen we papieren, moeten we een nieuwe aanvraag indienen, kan het toch niet hier in Belgrado… Dus we moeten ons ook voorbereiden op teleurstellingen. Daarom is het misschien maar beter niet te hoge verwachtingen te hebben, en maar gewoon te kijken wat dit jaar ons gaat brengen. Wat er na die drie maanden in Nederland gebeurt, weten we überhaupt nog niet. Jesús moet dan sowieso het land weer uit, terug naar Cuba. Misschien blijf ik dan voorlopig wel in Nederland… Maar ik beloof niks, haha.

Dus dat. Dus. Dat wilden we even delen met jullie. Whaaaaahhhh, vet spannend! Bring it on 2016! :-)