Persoonlijke update: drie maanden en over de helft!

Het is weer tijd voor een persoonlijke update! Er is alweer een maand voorbij, jeetje wat gaat de tijd snel. Nou ja, als ik denk aan wat we allemaal hebben gedaan de afgelopen maand, dan gaat de tijd langzaam. Maar gevoelsmatig vloog deze maand voorbij! Ik geef je weer even een kijkje in onze wonen-werken-reizen-lief-zijn-balans.

WERKEN

Ik begin met werken, want dat is en blijft toch de drijfveer waarom we hier zijn. Waar ik in de vorige update schreef dat we wel erg veel aan het reizen waren en ik merkte dat het tempo me een beetje begon op te breken, zo hebben we de afgelopen weken juist erg rustig aan gedaan. Prettig, want zo had ik tijd om mijn werkritme op te bouwen en bleek er zelfs tijd voor wat extra klussen. Ik denk dat ik de afgelopen weken toch bijna 40 uur heb gewerkt elke week, voor opdrachtgevers in Nederland, België en Ecuador, plus aan mijn eigen reisblog. Dat is dus gewoon een volle werkweek. Maar zolang we het voornamelijk van mijn salaris moeten hebben, is deze werkdruk prima. Ik werk nog steeds voornamelijk ’s ochtends en ’s avonds, zodat we overdag wat leuks kunnen doen. Af en toe doe ik lekker een dagje niks en dan trekken we erop uit, zoals je kon lezen in ons verslag over La Paz. Ik vertelde laatst op skype aan een vriendin: het is een beetje als een werkweek in Nederland, alleen kunnen we in het weekend vulkanen beklimmen of surflessen nemen op het strand, en elke middag lunchen op een mooi stekje. Heel goed te doen dus ;-)

Zo ziet mijn mobiele kantoor in Lake Titicaca er dus uit…

Jesús moet aan de bak!

In de vorige update schreef ik ook dat Jesús ondertussen wel een beetje klaar was met rondlummelen en ready was om een baantje te zoeken. In Montañita heb ik hem flink gepusht om bij de strandtenten en restaurants langs te gaan om te vragen of ze wat werk hadden, maar dat was voor hem echt een enorme drempel. Ik heb in dit soort situaties bijzonder weinig geduld, maar soms vergeet ik echt even waar hij vandaan komt en wat de mensen in Cuba zoal doen op een dag – lees: niks. Gelukkig heeft hij in Bolivia een andere mentaliteit aangenomen, want zoals hij zelf ook zegt: hij wil niet met lege handen terug naar Cuba en als hij geld wil verdienen zal hij er toch op uit moeten trekken.

Yesss, een baantje in de pocket

Nou, in La Paz is hij bij een boel restaurants langs gegaan en zowaar bleek er een paar keer een baantje in te zitten. Maar het eerste baantje, flyeren voor een restaurant, bleek nogal flut en helemaal niks te verdienen; het tweede baantje zou binnen een dag mailen maar liet niks meer horen (ook niet nadat hij nog een keer was langs gegaan); voor het derde baantje wilden ze uiteindelijk toch liever iemand die beter Engels sprak… En zo ging het nog even door. We hebben uiteindelijk na twee weken in La Paz besloten verder te reizen, om te kijken of hij elders wel een baantje kon vinden. Onze bestemming: Copacabana aan het Titicacameer. Een toeristisch maar klein dorp, ideaal dus volgens mij om een tijdelijk baantje te vinden. En zowaar: na een dag rondvragen had hij beet! Hij werkt nu voor een restaurant in de meest toeristische straat van Copacabana, waar hij mensen probeert binnen te trekken voor ontbijt, lunch en diner. En dat gaat hem heel goed af! Hij vindt het ook nog eens echt heel leuk: de hele dag een beetje contact leggen met toeristen, in het steenkolen-Engels kletsen, onderdeel uitmaken van een team in het restaurant. Hij is helemaal in z’n nopjes. Klein puntje: het betaalt bijzonder slecht, want het Boliviaanse salarisniveau is nogal laag. Maar goed, het is goed voor zijn werkervaring, hij krijgt er ook nog eens drie maaltijden per dag (dus dat scheelt weer in onze uitgaven) en hij is happy. Ik merk dat ik ook weer meer energie heb, alleen al omdat hij blij is met z’n werk. Fijn!

Propper Jesús aan het werk! Vooral populair bij Argentijnse meisjes ;-)

Werken aan m’n bloggerscarrière

Verder nog wat ander leuk klein nieuws op werkvlak: ik heb me afgelopen maand aangesloten bij de Blog Society, een samenwerkingsverband van Nederlandse bloggers. En ik ben contributor geworden van Verkeersbureaus.info, een ander samenwerkingsverband waar buitenlandse verkeersbureaus veel gebruik van maken als ze journalisten en bloggers zoeken voor persreizen. Leuk! Ook heb ik hard gewerkt aan m’n mediakit, een soort CV van mijn blog, waarmee ik hier in Bolivia hotels en touroperators kan benaderen om te kijken of we een samenwerkingverband kunnen opzetten. Nieuwsgierig naar mijn mediakit? Je vindt ‘em hier: mediakit [travel.create.repeat] december 2015.

WONEN

De afgelopen maand hebben we een week doorgebracht aan de kust in Montañita, een paar nachtjes in Guayaquil om onze vlucht naar Bolivia te halen, twee weken in La Paz en nu al bijna een week in Copacabana. Dat zijn dus een stuk minder plaatsen dan de vorige maand! Ik merk dat ik voor Ecuador echt een soort bucketlist in m’n hoofd had, met allerlei dingen ik heel graag (lees: per sé) wilde doen. Voor Bolivia heb ik dat veel minder, ondanks dat het land ongeveer zes keer zo groot is als Ecuador. Ik wil naar de zoutvlakte, naar het Titicacameer en twee weken lekker rondreizen met mijn vriendin Anne, dan gaan we naar Santa Cruz, Samaipata en Sucre. En daar hebben we in totaal drie maanden de tijd voor… dus ik voel weinig haast! Dat betekent dat de eerste twee weken in La Paz voor mij vooral om werk draaiden en ook hier in Copacabana maak ik lange dagen, terwijl Jesús aan het werk is. Maar eerlijk gezegd voelt dat nu even heel goed en fijn, dus dat is top.

Ons ’thuis’ twee weken lang: La Paz in Bolivia

Routine en heimwee

We zijn ondertussen wel gewend aan het ritme van spullen inpakken, naar een nieuwe plek trekken, spullen weer uitpakken, alles op een nieuw plekje neerzetten een -leggen. Dingen beginnen langzaam hun eigen plek te krijgen; de maandkalender hangt aan de muur, er is een wastas, de schoenen staan op een rijtje langs de wand, mijn pyamabroek gaat onder het kussen. Ik hou van dit soort kleine routinedingetjes en het zorgt dat ik me op een nieuwe plek al snel weer thuis voel. Ik heb geen heimwee, ik skype wekelijks met m’n ouders en regelmatig met vriendinnen en dat is helemaal leuk en genoeg voor mij. Jesús heeft ook geen heimwee, maar hij denkt wel vaak aan zijn familie. Hij weet hoe hij ze heeft achtergelaten, ze hebben niet veel, en daarover maakt hij zich soms zorgen. Ook kan hij niet even naar huis skypen zoals ik; bellen naar Cuba is duur, dus hij belt 1 of 2 keer per week 10 minuutjes en dat is het. Soms zegt ‘ie dat hij wel voor even weer in Cuba zou willen zijn, maar dat hij het na een week waarschijnlijk al weer snel beu is en dan weer weg wil. Conclusie: met ons gaat het prima en voorlopig gaan wij nergens heen :-)

REIZEN

Reizen, toch zeker ook een van de redenen waarom we deze levensstijl nu hebben gekozen. Toen in La Paz de werkdagen zich opstapelden, vergat ik soms even dat ik heel gelukkig mag zijn met de plek en situatie waarin ik me nu bevind. Soms moet ik mezelf bijna even in m’n arm knijpen. We zijn in Bolivia! Wow! Het begint een beetje te wennen, dat we in het buitenland zijn en hier wonen, werken en ons leventje leiden. Daarom is het juist wel goed om soms van plek te wisselen; toen we met onze backpacks op onze rug in de bus naar Copacabana stapten, kwamen de reiskriebels weer op. Met de bus gingen we op de veerboot om het meer over te steken en bij aankomst zagen we het prachtige Titicacameer glinsteren in de zon. Wow, wow en wow, wat zien en doen we toch veel bijzondere dingen hier! Dat moeten we vooral niet vergeten en daar genieten we enorm van.

Spanning bij de douane op het vliegveld

Ook nog een leuk verhaal voor dit kopje ‘reizen’: onze reis van Ecuador naar Bolivia. Zoals een aantal van jullie wel weten, heb ik van tevoren een boel uitzoekwerk gedaan om te kijken waar in de wereld we met het Cubaanse paspoort van Jesús zonder al teveel gedoe kunnen rondreizen. Voor Ecuador hebben Cubanen niks nodig, daar krijgen ze zo een stempel bij binnenkomst. Voor Bolivia hebben Cubanen een visum nodig, maar dat is ‘on arrival’ te verkrijgen voor $50. We hebben van tevoren de Boliviaanse ambassade in Ecuador gebeld om dit te verifiëren, we hebben de ambassade van Peru gebeld om te vragen of hij een overstap in Lima mocht maken zonder toeristenvisum, alles was goed uitgezocht. Maar bij het verlaten van Ecuador bleek er in een computer van de douanebeambte in Guayaquil te staan dat Cubanen toch echt van tevoren voor Bolivia een visum moeten aanvragen… En zo begon een half uur van lichte stress, wachten, veel telefoontjes en moeilijke gezichten. Uiteindelijk kwam het verlossende woord: we mochten Ecuador verlaten want blijkbaar konden Cubanen inderdaad bij aankomst gewoon een visum kopen. Fieuw! Ik heb Jesús al voorbereid dat het waarschijnlijk vanaf nu altijd zo zal zijn, bij elke grensovergang en douane. Want Cubanen reizen nou eenmaal niet of nauwelijks en dus kent niemand de douanebepalingen. Les van de dag: ga op tijd door de douane, zodat we niet in lichte paniek raken als er nog een en ander uitgezocht moet worden en de vertrektijd van onze vlucht ondertussen steeds dichterbij komt…

Yesss, Boliviaans visum in de pocket!

LIEF ZIJN

Samen gaat het supergoed. We hebben ondertussen ons eigen ritme gevonden en nu we allebei aan het werk zijn, is er ook iets meer balans. Voorheen moest Jesús zich maar een beetje zien te vermaken als ik aan het werk was; hij volgde Engelse les, keek online naar salsacursussen, zette de eerste digitale stappen voor zijn eigen blog (> check www.elviajerocubano.com!) en deed dingen als de was en boodschappen en zo. Nu hij zelf ook werkt, voelt hij zich een stuk nuttiger en met meer eigenwaarde, wat van hem ook weer afstraalt naar mij. We zitten in een goede vibe!

We hebben nu nog een maand de tijd voordat mijn vriendin Anne langskomt; op 20 juli verwelkomen we haar in Santa Cruz. Dat betekent dat we nog zo’n vier weken te vullen hebben en uiteindelijk in het oosten van Bolivia moeten zien te belanden. Mijn wensenlijst voor de komende maand is niet zo groot: ik wil naar de zoutvlakte van Uyuni. Punt. Want het Titicacameer, daar zijn we nu al. Hoera! Ik denk dat we hier nog een paar dagen blijven plakken en dan richting het zuiden reizen, naar Uyuni. Daarna laten we grote hoogtes achter ons en reizen we naar lager gelegen gebieden. Gelukkig betekent dat ook: wat hogere temperaturen! Want brrrrrrrr, wat is het hier op 4 kilometer hoogte koud zeg, als de zon onder is…! Overdag verbranden we levend onder de felle zon en in de ijle lucht, maar zo snel we ook maar 10 seconden in de schaduw zijn, beginnen we al te bibberen.

Goed, tijd om er een eind aan te breien. Conclusie: met ons gaat het hartstikke goed, kom maar door met die volgende maand!