Bountrystrand en back to Trinidad

Hola allemaal, daar zijn we weerrrrr! Pfff de tijd vliegt, nog maar minder dan twee weken te gaan. Toch vreemd, hoe in het begin de dagen oneindig lang lijken en we enorm veel kunnen doen in die eerste weken… Maar als de helft eenmaal voorbij is, gaan de dagen steeds sneller. Ik heb hier vaak geen idee welke dag van de week het is, maar als ik dan check wanneer ik m’n laatste weblogbericht heb geschreven, zie ik dat er alweer een week voorbij is. Jeetje!

De vorige keer zaten we in Santa Clara, de stad die vooral bekend is vanwege het Che Guevara-memorial. We hebben hier drie nachten gebivakkeerd en de eerste avond gezellig gegeten en gedronken met een Nederlands stel dat we in de bus hadden ontmoet. Jesús spreekt ongeveer 20 woorden Engels en zij 10 woorden Spaans, dus dat werd een grappige bedoening. We kwamen terecht in het meest vreselijke restaurant van Santa Clara, met pizza’s als slap bordkarton, en hebben daarna de ellende snel weggespoeld met een cocktail terwijl we ondertussen op de plaza konden genieten van een lokale modeshow (met runway, I kid you not!). Bijzonder, haha.

Santa Clara was verder eigenlijk niet echt boeiend… Het regende ook af en toe en ik kan me eerlijk gezegd niet eens herinneren wat we er al die dagen gedaan hebben. Geslapen, artikelen geschreven… Ohja, en een hotel gereserveerd! Niet zomaar een hotel, maar een fijn comfortabel hotel met misschien wel drie sterren op een idyllisch wit strandje, namelijk Cayo las Brujas. Het is een hotel dat mijn werk veel boekt, het kost 4x zoveel als een normale casa, maar we hadden erg veel zin om even uit de band te springen. Gebouwd op een rots tussen de mangroven, uitkijkend over de azuurblauwe zee, met een jacuzzi om in te luieren… Helemaal top! We hadden geluk, want ze hadden voor twee nachten een kamer vrij. Dus wij hebben daar heeeeeeeeeerlijk gerelaxt en helemaal NIKS gedaan! Check de foto’s ;-) (of niet, als je liever niet jaloers wordt). Het leek wel alsof we in Thailand ofzo terecht waren gekomen, éven niet in Cuba, geweldig.

Na Cayo las Brujas stond Trinidad op het programma en daar zijn we nu nog steeds. We zijn in mei ook samen in Trinidad geweest en we vinden het allebei een geweldig leuk en gezellig plaatsje, dus we sluiten er onze Grand Tour door Cuba nu af. We slapen hier vijf nachten en vertrekken daarna naar Viñales voor de laatste week. Heerlijk om in Trinidad weer even écht lekker te eten, te slenteren door de straten vol kinderkopjes en terug te gaan naar alle plekken en mensen die we hier ondertussen kennen.

We zijn een dag met de trein naar de Valle de los Ingenios geweest, een groene vallei waar vroeger slaven op de suikerrietplantages werkten en je nu nog oude hacienda’s vindt van de suikerbaronnen. Je raadt het natuurlijk al: het was voor Jesús de eerste keer in een trein, en ik vind treinen sowieso altijd fantastisch, dus dat was een geslaagd dagje uit. Over hoge spoorbruggen, door het open veld, langs hacienda’s, erg leuk. Verder is Jesús hier druk op zoek naar twee duiven om te kopen en mee te nemen naar Viñales, waar hij zelf ook een paar duiven houdt. Die hebben afgelopen week jongen gekregen, dus als we terugkomen in het dorp is de familie uitgebreid ;-) Het halve dorp is hier in Trinidad ondertussen naarstig op zoek naar de beste duiven, iedereen heeft wel een oom/neef/buurman met goede duiven, dus Jesús is elke dag op pad om nieuwe duiven te bekijken. Geeft mij weer de gelegenheid om wat artikelen te typen, haha, want die duiven kunnen mij eerlijk gezegd gestolen worden ;-)

Overigens, voor wie al dagen in spanning zit omwille van mijn gebrek aan deodorant: het is gelukt hoor, hoewel het helaas wel een roller is geworden. Maar ik kan weer okselfris over straat ;-)

Op verzoek nog een paar andere saillante weetjes:
– Jesús heeft werkelijk waar een vreselijke hekel aan de zon. Nog erger dan ik. Vreemd genoeg gaat hij vervolgens over straat met een lange broek en lange mouwen, om de zonnestralen buiten te houden. Ik stik ondertussen de moord in deze hitte (35 graden!) en wil juist zo min mogelijk aan. Interessant om ons gekleed te zien voor een excursie, haha… Zie eerdere foto’s
– het is zover, ook de pepernoten zijn op. En hiermee is een eind gekomen aan mijn noodrantsoen, boehoe. Gelukkig heb ik hier lokale snacks ontdekt die smaken naar pindakaas en een beetje lijken op Reese’s peanutbutter cups (hoeraaa!) dus ik overleef het hier nog wel even. Ook kokossnacks in alle soorten en maten vallen in de smaak
– Jesús wordt hier best vaak aangezien voor een toerist, als hij naast mij loopt met zijn hoed op. Daar wordt hij heel boos van, zeker als ze hem vervolgens net zo op proberen te lichten als ze met andere toeristen doen. Heel grappig om hun gezichten te zien als hij vervolgens vloeiend Cubaans-Spaans begint te praten
– ik begin er genoeg van te krijgen dat ik op straat altijd wordt nagefloten en toegesproken als ik alleen loop. In het begin was het soms vleiend, nu is het ronduit irritant. Na een dikke maand in Cuba beginnen dit soort dingen langzaamaan tegen te staan
– ik heb in de afgelopen weken ongeveer 100 bladzijden in 1 boek gelezen en meer niet. Ik heb 4 boeken mee (Dwarsliggers, maar toch) en dit blijkt volstrekt overbodig; ik voel me schuldig als ik lees omdat ik dan dus niks te doen heb en eigenlijk zou kunnen/moeten werken
– iedereen zegt hier steeds dat ik zo geweldig goed Spaans spreek; terwijl ik feitelijk maar zo’n 50% versta van wat ze tegen me zeggen, maar vaak is dat genoeg om de hele zin te begrijpen. Ik merk wel dat mijn Spaans veel beter is dan een jaar geleden, want ik kan nu gesprekken tussen Jesús en de casa-eigenaar of bicitaxi-chauffeur verstaan (in het Cubaans-Spaans welteverstaan). Hoezee!

Bueno, wij vertrekken morgen naar Viñales, misschien post ik daar nog een berichtje. Wij moeten er vandoor, de piña colada’s roepen! :-)
X Edith