Hallo Bolivia, hallo hoogteziekte!

Twee weken lang verblijven wij nu al in La Paz, een van de hoogste steden ter wereld op meer dan 3600 meter boven zeeniveau. Komend vanuit Ecuador, wat toch ook op behoorlijke hoogte ligt, hadden we gedacht dat we wel snel gewend zouden zijn aan die hoogte. Hmmm, dat liep toch een beetje anders… 

De aankomst in La Paz

Na onze ‘enerverende’ vlucht van Guayaquil – via Lima – via Santa Cruz – naar La Paz kwamen we zo rond 4 uur ’s middags aan bij ons hotel. Alles verliep goed, de reis ging gesmeerd, het van tevoren gereserveerde hotel voor de eerste twee nachten (Hostal Sol Andino in La Paz) was prima. We waren wel een tikje bekaf toen we de tien traptreden naar onze hotelkamer aflegden, maar dat hadden we ook niet anders verwacht. We herinnerden ons nog een wandelingetje rondom de Quilotoa-krater, op dezelfde hoogte als La Paz, en daar waren we ook na tien passen klimmen al bekaf. We moesten gewoon rustig aan doen en dan zouden onze lichamen zich vast snel aanpassen.

Yesss, Jesús kan eindelijk sneeuw aanraken! ;-)

Slapeloze nachten…

Totdat het nacht werd en we allebei klaarwakker in bed lagen. Wat gek! We hadden een flink vermoeiende reisdag achter de rug, dus waarom konden we niet slapen? Af en toe viel Jesús wel in slaap en dan lag ik naar zijn ademhaling te luisteren: adem in, adem uit…… heel lang niks…. nog steeds niks…… nope, nada…. aaaaaaaahhhhhhh ja daar ademde hij eindelijk weer in. Jeetje, wat raar! Hij werd af en toe ook wakker in complete ademnood. Aangezien ik toch niet kon slapen, Googelde ik er driftig op los en kwam ik erachter dat we allebei slachtoffer waren van hoogteziekte: symptomen als ademnood, insomnia en onregelmatig ademhalen horen erbij. En die symptomen schijnen ’s nachts erger te zijn dan overdag. Fijn.

De volgende twee dagen lag Jesús in bed met hoofdpijn, slechte eetlust en de behoefte om alleen maar te slapen. Ik dwong hem veel water te drinken en vooral toch ook af en toe wat te eten, al was het maar een broodje of een banaan. Zelf had ik nergens meer last van, gelukkig maar. Ik werkte er dus lekker op los, terwijl Jesús bed-bound was.

Na twee dagen ging het met Jesús gelukkig een stuk beter en hebben we samen delen van de stad verkend. Wandelen langs plaza’s met honderden duiven en een paar mooie kerken, een tripje met de Teleferiqo naar een nóg hoger gelegen stadswijk en slenteren langs de artisanía-kraampjes in de straat bij ons hotel. Hartstikke leuk.

Oeps, ook ik ben geveld!

Tot ik na een week ineens een soort vreemd gevoel kreeg. Eerst dacht ik dat ik heimwee had; ik had geen zin om te eten, kon ellenlang slenteren langs eetkraampjes zonder een beslissing te kunnen nemen. Ik was ook chagrijnig en emotioneel en dacht dat ik even een moeilijk momentje had. Kan gebeuren, toch? Totdat ik de volgende ochtend zowat niet uit m’n bed kon komen, tijdens het ontbijt met lange tanden een half broodje at en na drie traptreden in het hotel zowat in complete ademnood raakte. Plus hoofdpijn. En heel moe…. Jep, na zeven dagen in La Paz had ik toch ineens nog hoogteziekte te pakken. Vreemd, ik wist niet dat dat na een week nog ineens kon komen opzetten.

Natuurlijk voelde ik me enorm ziek & zielig en toog Jesús richting apotheek om speciale Boliviaanse pillen tegen hoogteziekte te halen. Deze pillen heten ‘sorojchi-pillen’ en als ik het internet mag geloven, doen ze eigenlijk niet zoveel. Er zit cafeïne in, plus ibuprofen, en ze maskeren vooral de gevolgen in plaats van dat ze de oorzaak aanpakken. Toch hielpen ze bij mij vrijwel direct; na de eerste pil zat ik een half uur later weer rechtop in bed wat te kletsen. Nou goed, na twee dagen slapen, veel water drinken, zielig zijn en een flinke dosis sorojchi-pillen voelde ik me gelukkig ook weer beter.

En nu hebben we dus bedacht dat we vooral níet moeten afdalen en eerst alle plekken en bezienswaardigheden op hoogte moeten bekijken. We zijn nu immers gewend aan de hoogte, dus dan hebben we dat maar gehad ;-) We hijgen nog steeds als een stel bejaarden als we een heuvel of stel trappen beklimmen, maar dat schijnt op deze hoogte nou eenmaal zo te zijn. De locals stiefelen zelf ook in slakkentempo een heuvel op, dat is blijkbaar de manier om met deze hoogte om te gaan. Gelukkig valt er tijdens het beklimmen van ons steile straatje naar het hotel genoeg te bekijken, van handwerkkramen tot inheemse koopvrouwen en kleurige mikro-bussen.

Hihi, zo koud heeft een Cubaan het dus in La Paz, binnen in een restaurant… Mét nieuwe bril overigens!

Van 0 naar bijna 4000 meter in een dag is niet slim

In retrospect hebben wij ook echt een hele domme fout gemaakt… We hebben in Ecuador veel op hoogte doorgebracht, maar de laatste tien dagen zaten wij lekker aan het strand. Juist ja, op zeeniveau dus. Blijkbaar verlies je je opgebouwde hoogte weer als je een week afdaalt… Dus. Vlieg vooral niet vanuit Guayaquil naar La Paz, want dan ga je van 0 naar bijna 4000 meter in een paar uur. Tja, da’s dus vragen om problemen. Oeps!

Anyway, we hebben in de afgelopen twee weken gelukkig ook veel van de stad La Paz kunnen verkennen. Daar zullen we een volgende blogpost aan wijden!

Hier nog wat tips om hoogteziekte te voorkomen – of te bestrijden:

– bouw je hoogte op; de dagen voordat je naar La Paz komt breng je idealiter door zo rond de 2500 meter.
– drink veel water; tot zo’n 3 liter per dag hebben we gelezen
– doe rustig aan met fysieke inspanning; en ga dus niet, zoals Jesús, op de dag van aankomst gezellig je fitnessroutine doen want dat put je nogal uit…
– acclimatiseer enkele dagen op grote hoogte voordat je toeristische activiteiten gaat ondernemen
– wat goed helpt: thee drinken van cocabladeren. De stimulerende stoffen in coca zorgen ervoor dat de ziekteverschijnselen verminderen en je je al snel weer wat beter voelt (disclaimer: cocathee is echt HEEL goor, sorry! Maar dus wel heel goed voor je, haha)
– en mochten je klachten nou niet overgaan en alleen maar erger worden: daal dan af! Hoogteziekte kan echt gevaarlijk zijn, dus luister goed naar je lichaam en wees niet eigenwijs.