De Galápagos on a budget: DIY op eiland San Cristóbal

Het is de hoogste tijd voor het derde deel in de serie ‘de Galápagoseilanden voor doe-het-zelvers, zonder dat je direct bankroet bent’. Want dat een tripje naar de Galápagos niet goedkoop is, daar kan ik kort over zijn. Maar het is ook zeker niet nodig om er duizenden euro’s aan uit te geven! Eerder schreef ik al over ons budget voor een trip naar de Galápagoseilanden. Ik deel hier nu mijn eigen ervaringen en bespaartips met je voor een bezoek aan het eiland San Cristóbal.

Wat is er te doen?

San Cristóbal is, naast Santa Cruz, het tweede eiland met een luchthaven. Zoals ik in het eerste deel al schreef, is het handig om je reis bijvoorbeeld te starten met een vlucht naar Santa Cruz en dan aan het einde van je eiland-hop-avontuur terug te vliegen vanaf San Cristóbal. Zo hoef je niet terug te reizen naar je beginpunt en dat scheelt weer een (vaak nogal wilde) boottocht van twee uur.

San Cristóbal is het meest oostelijke eiland van de Galápagos. De hoofdstad is Puerto Baquerizo Moreno, waar zo’n 6000 mensen wonen. En da’s voor de Galápagos dus een behoorlijk grote plaats. Het is zelfs de officiële administratieve hoofdstad van de Galápagoseilanden, ook al is Puerto Ayora op eiland Santa Cruz qua inwoneraantal groter. Grappig verhaal: in de haven van Puerto Baquerizo Moreno stikt het van de zeeleeuwen, tot het punt dat ze zelfs overlast veroorzaken: het lokale bankfiliaal in de haven van het dorp is een blok landinwaarts verplaatst, omdat de zeeleeuwen in de weg lagen bij de mensen die de bank in wilden of buiten bij de ATM wilden pinnen. True story :-)

Goed, wat is er te doen op San Cristóbal? Nou, eigenlijk hetzelfde als op Isabela en Santa Cruz: wildlife bekijken, stranden bezoeken, wandelen, snorkelen en duiken voor de liefhebbers. Er is ook een grote vulkaankrater in het binnenland die de moeite waard is en een schildpaddenbroedcentrum – zoals eigenlijk op elk eiland in de Galápagos. Wij waren een beetje blasé over ons bezoek aan San Cristóbal, we hadden immers al zoveel moois gezien en meegemaakt op de andere twee eilanden… Maar, we waren echt aangenaam verrast. En dat kwam vooral door excursie numéro uno hieronder!

Halve dag: zeeleeuwen en fregatvogels spotten bij Las Tijeretas > US$3 p.p.

We hebben even in dubio gezeten welke excursie we op San Cristóbal zouden doen. We sliepen maar twee nachten op het eiland, wat dus inhield dat we maar één volle dag zouden hebben voor excursies. Onze keus bestond uit een georganiseerde snorkel- en duiktrip naar Kicker Rock of een DIY trip naar Cerro Tijeretas. Nu is Kicker Rock een plek op open zee en aangezien Jesús nog niet echt een geoefende snorkelaar is, dachten we dat dat wat teveel van het goede zou zijn. Ik heb mijn duikbrevet, maar om in mijn eentje te gaan duiken vond ik ook niet aantrekkelijk. Wij besloten dus voor een trip naar Cerro Tijeretas te gaan, en het feit dat dit géén US$100+ per persoon kostte (zoals bijna elke andere excursie), was een fijne bijkomstigheid. En wat was Cerro Tijeretas gaaf! Ik denk echt dat ik het de leukste trip van ons volledige verblijf op de Galapagos vond!

We hebben voor ons allebei een snorkel gehuurd (US$3 p.p.) en voor Jesús-de-tropische-koukleum een wetsuit (US$5 p.p.) bij een lokaal winkeltje in het dorp Puerto Baquerizo Moreno. Daarmee togen we vervolgens richting Cerro Tijeretas, oftewel ‘Fregat Hill’. Je kunt deze excursie gewoon lopend doen, want de heuvel ligt vlakbij het dorp. Onderweg passeren we het Centro de Interpretación, waar het pad naar Cerro Tijeretas begint. Het centrum is best leuk om even doorheen te wandelen, zo geeft het bijvoorbeeld uitleg over de vulkanische oorsprong van de Galápagoseilanden en het ontstaan van de bijzondere flora en fauna.

Daarna beginnen we aan de klim de heuvel op. De natuur is nogal verdroogd op de heuvel, maar er zijn een aantal mooie uitzichtpunten gebouwd langs de kust. Vanaf een aantal van de die uitzichtpunten heb je uitzicht op de klifrots die Cerro Tijeretas is, en hier woont een kolonie fregatvogels. Gaaf, die hadden we nog niet gespot! Natuurlijk hopen we enorm om net in een soort National Geographic-achtig tafereel terecht te komen van een mannetje dat met rode opgeblazen keelzak een vrouwtje probeert te imponeren… Helaas. Het paringsseizoen voor de fregatvogels op San Cristóbal blijkt in maart/april te liggen, en wij zijn er begin september. Hoewel ik de vogels met hun lege flappende rode keelzak ook al best gaaf vind om te spotten.

We dalen de heuvel weer af naar de baai die pal aan de voet ervan ligt. Wow, wat een prachtige plek! Het water lijkt wel doorzichtig, de klifrots steekt er tegen af en het duurt niet lang of we zien de eerste zeeleeuwen voorbij dartelen. Aaahhh wat tof! Het is ons tot die dag toe nog niet gelukt om met zeeleeuwen te zwemmen en dus weten we niet hoe snel we onze snorkels op moeten zetten. We hebben de baai van Tijeretas helemaal voor onszelf (!) en dat vind ik in het begin best een beetje spannend. Ik ben namelijk niet echt een held in het water; ik hou niet van zeewier, niet van stroming en ik ben ronduit bang voor vissen. Hartstikke handig, ik weet het… Als er een ander stel verschijnt wat ook in ‘onze’ baai wil snorkelen, ben ik eigenlijk erg opgelucht. Nu zijn we tenminste niet meer de enigen in het water. Snorkel op, ingangetje zoeken langs de glibberige rotsen en tientallen rennende krabbetjes, en plonzen maar!

Het duurt niet lang voor ik de eerste zeeleeuw spot. Wow….. ik heb er bijna geen woorden voor. Wat bijzonder! Een rondjes zwemmende zeeleeuw, pal voor mijn neus, die zich totaal niet lijkt te storen aan mijn aanwezigheid! Het is voor mij het hoogtepunt van mijn complete Galápagostrip. En dat voor welgeteld US$3 voor een snorkel, meer niet! Ik moet er bijna van huilen, zo bijzonder vind ik het. Jesús heeft even later zelfs nog meer geluk en zwemt in een ondiep gedeelte met twee zeeleeuwen die met elkaar stoeien. Er komt zelfs nog een keer een zeeleguaan voorbij gesparteld. Je weet wel, die unieke leguaan die zwemt in zee en die alleen op de Galápagos voorkomt, misschien wel bekend uit een aflevering van Discovery Channel… Poeh jongens, ik vind de Galápagos echt heel bijzonder. We willen hier bijna niet meer weg uit deze baai en zwemmen wel een uur lang rondjes samen met de zeeleeuwen.

Uitstapje: zonsondergang bij Playa Mann > gratis!

Een andere excursie op San Cristóbal die we erg leuk vonden, is een tripje naar Playa Mann bij zonsondergang. Nou misschien kun je het niet echt een ‘excursie’ noemen want het duurt maar een uur, maar het is een leuk uitstapje. Het strand is de perfecte plek om de zon onder te zien gaan over de haven en de zee, en het leuke is dat je je plekje moet delen met een kolonie zeeleeuwen die af en toe een beetje bij je komen rondsnuffelen. Kleine waarschuwing: zeeleeuwen ruiken niet fris. Verre van zelfs… man, wat een lucht! Maar daar merk je op de foto’s gelukkig niks van ;-) Om het geheel nog wat perfecter te maken, kun je bij een klein straatkarretje naast Playa Mann een lekkere gegrilde bakbanaan of maïskolf kopen voor US$1, de ideale snack voor bij een mooie sunset.

Uitstapje: naar de zeeleeuwenkolonie bij La Lobería > gratis!

Ook een leuk uitstapje is een bezoek aan de zeeleeuwenkolonie bij La Lobería, aan de zuidkant van het dorp. Hier vind je een rotsige kust met wat inhammen en een groot zandstrand, waar een flinke kolonie woont. Let wel: ook hier stinkt het als een malle, haha. Als wij er zijn bestaat de kolonie uit zo’n veertig of vijftig zeeleeuwen, maar we horen dat die vroeger veel groter scheen te zijn. Het is grappig om de grote en kleine zeeleeuwen met elkaar te zien dollen, her en der liggen er wat te snurken en ze vinden het totaal niet erg dat jij je camera onder hun neus houdt. Ze tillen vaak niet eens een ooglid op.

La Lobería ligt ongeveer 3 kilometer buiten het dorp Puerto Baquerizo Moreno, vlakbij het vliegveld. Wij zijn er te voet naar toe gegaan en dat was prima te doen. Sterker nog: wij hebben eerst vroeg in de ochtend ingecheckt voor onze vlucht terug naar het vasteland (dat kan op San Cristóbal al gerust vier of vijf uur van tevoren), en zijn daarna nog even snel naar La Lobería gegaan! Haha, geweldig toch dat dit kan op de Galápagos… Inchecken en dan nog even zeeleeuwen spotten, voordat je aan boord gaat van je vliegtuig. Misschien was het net iets te gehaast en is het fijner om wat langer de tijd te hebben, maar meer tijd hadden we niet en zo pikten we de zeeleeuwenkolonie toch nog even mee.

Dagtour: snorkelen of duiken bij Kicker Rock > US$135 p.p.

Heb je nou nog wat meer tijd, of vooral ook: wat meer geld, maak dan een dagexcursie naar Kicker Rock, de meest beroemde plek van San Cristóbal. Het is een rotspartij voor de kust van het eiland, waar je alleen met een boottour kunt komen. Er is geen aanlegplaats, dus je stapt op volle zee van de boot om hier te snorkelen of duiken. Het schijnt een van de beste plekken op de Galápagos te zijn voor het spotten van mantaroggen, schildpadden en met wat geluk zelfs hamerhaaien en dolfijnen. Hoewel je kans op ‘geluk’ hier dus heel groot is, want de meeste reizigers komen met spectaculaire verhalen terug van Kicker Rock!

Halve dag: tour naar het binnenland > US$25-30 p.p.

Je kunt ook een tour doen naar de hooglanden van San Cristóbal, waar je het kratermeer El Junco vindt. Een perfect rond zoetwatermeer (de enige in de Galápagos) waar verschillende vogelsoorten en leguanen voor komen. Helaas mag je er niet zwemmen. Je kunt ook een bezoek brengen aan het schildpaddenbroedcentrum Galapaguera, want dat ligt op de route. Als laatste stop je meestal bij het strand van Puerto Chino, aan de zuidoostkust. Het schijnt een mooi en verlaten strand te zijn, met poederzacht wit zand. Tja, we zijn er niet geweest dus ik kan het niet bevestigen, maar ik geloof het meteen. Je kunt een georganiseerde tour boeken, maar ook gewoon zelf een pick-up taxi huren voor US$40-50 om je naar deze plekken te brengen.

Waar slapen?

Wij sliepen in een guesthouse van midrange comfort – door het tourbureau die onze hotels heeft geregeld werd het hotel aangeduid als budget, maar gezien onze eerdere overnachtingen in hostals zouden wij deze toch echt wel een treetje hoger bestempelen. Casa de Nelly kost US$70 per nacht inclusief ontbijt en ligt vlakbij Playa Mann, aan de noordkant van Puerto Baquerizo Moreno. De kamers zijn simpel, maar wel schoon en ruim. En wij hadden een enorme bonus: de kamer op de bovenste verdieping, met aan drie kanten uitzicht op San Cristóbal – inclusief zee. Gaaf! Op San Cristóbal zijn ook opties te vinden die goedkoper zijn; sommigen hebben geen internetpagina, maar als je in Puerto Baquerizo Moreno door de achterstraten loopt, een paar blokken vanaf de haven, moet je op de bonnefooi zeker een prima kamer van rond de US$30-40 kunnen vinden.

Waar eten?

In de haven van Puerto Baquerizo Moreno en langs de kleine ‘boulevard’ zitten meerdere fijne restaurantjes, van lokale specialiteiten tot zelfs een pizzeria. Wij kozen er echter meestal voor om bij een onbeduidend lokaal eettentje te eten, een paar blokken van de haven. Goedkoper, en volgens mij minstens net zo lekker. Onze favoriet was lokaal restaurantje Primorosa; een lunchmenu del día met soep, een glas drinken, rijst en vis of kip kostte ons hier US$3.50 p.p. en een merienda (diner) van ongeveer dezelfde soort US$5 p.p. Het zat volgens mij op Calle Española (of misschien Calle Teodora Wolf… oeps geen goede notities gemaakt, sorry!), vlakbij de hoofdweg Avenida Alsacio Northia.

Verder is er nog een speciale vermelding voor de allerlekkerste taartjes en broodjes die je kunt kopen bij de ‘pastelería’ richting Playa Mann. Voor US$1.50 per stuk kocht ik hier wel 2x per dag een goddelijke kersenflap of crèmegevulde bladerdeeghoorn… Het water loopt me nu nog in de mond als ik er aan denk. Je vindt de bakkerij halverwege Avenida Alsacio Northia, richting het noordoosten, op de kruising met Avenida Isabela.

Hoe kom je er?

San Cristóbal heeft een luchthaven met dagelijkse vluchten van en naar Guayaquil. Je zou hier je Galápagostrip dus kunnen starten, of juist eindigen. Verder kun je San Cristóbal ook bereiken per boot, vanaf de eilanden Isabela en Santa Cruz. Naar beide eilanden duurt de overtocht ongeveer twee uur en een ticket kost US$30 per persoon. Wees gewaarschuwd: de zee kan nogal ruw zijn en dan is twee uur behoorlijk lang. Een anti-zeeziekpilletje is dan ook geen overbodige luxe.

Zo, het zit erop! Dit was mijn derde deel over hoe je als individuele reiziger naar de Galápagoseilanden kunt, zonder dat je je blauw betaalt. Want echt hoor, je kunt hier prima backpacken! Ik dacht van tevoren dat je de Galápagos alleen kon bereizen per cruiseboot, want gereguleerd toerisme en een enorm afgelegen plek enzo. Maar niks is minder waar! Het is een hele bijzondere plek, typisch geval van once-in-a-lifetime, maar het is prima op eigen houtje te doen. Lees ook dit artikel over hoe je precies kunt doe-het-zelven en wat het ongeveer kost. Mijn advies is: neem de tijd, baseer jezelf steeds een paar dagen op een eiland en doe op eigen houtje wat excursies. En boek dan af en toe een tour naar plekken waar je niet zelf kunt komen. Zo heb je alle vrijheid, kun je zelf kiezen wat je wilt zien en je kunt ook nog eens op je uitgaven letten.

Meer info? Check hier de andere artikelen die ik al schreef over de Galápagoseilanden:

– Algemeen: Galápagos on a budget – is het mogelijk?

– Deel 1: Galápagos: doe-het-zelf-programma op eiland Isabela

– Deel 2: Galápagos: eiland Santa Cruz op eigen houtje

---

En, zijn jullie na dit derde deel al om? ;-)